รุ่นที่ 2 กับนิสัยที่ชอบขัดแย้งกัน

รุ่นที่ 2 ที่ทำการแสดงโคเอ็นของเคงคิวเซย์ “Party ga Hajimaruyo” ซ้ำไปซ้ำมา

แต่ทว่า พวกเด็กสาวก็มีเรื่องที่ขัดแย้งกันบ่อยมาก

ทานากะ ยูกะ

“รุ่นที่ 2 มีการโต้เถียงกันตลอดเลยค่ะ ปกติจะมีการประชุมเพื่อทบทวนเรื่องที่ทำในแต่ละวันตอนนั่งรถบัสกลับค่ะ พอรุ่นที่ 1 ได้มาเห็นบรรยากาศการประชุมของรุ่นที่ 2 แล้วถึงกับพูดออกมาเลยว่า “รุ่นที่ 2 นี่น่ากลัวจังนะ” (หัวเราะ) ก็ถ้ามองจากคนนอกแล้ว ก็คงจะเข้าใจไปว่ากำลังทะเลาะกันอยู่”

โกโต้ อิซุมิ

“สต๊าฟเคยพูดไว้ค่ะว่า “รุ่นที่ 1 คิดอะไรอยู่ในหัวแต่ก็ไม่ยอมพูดกัน ส่วนรุ่นที่ 2 ก็เอาแต่เถียงกันจนเกินไป” ในตอนนั้น ริโคปิ(ซาคากุจิ ริโกะ) อุเมะโมโตะ อิซุมิจัง คุซาบะ มานามิจัง (จบการศึกษา เมษายน 2015) เป็นพวกที่มีความเป็นผู้นำค่ะ มีการล้อมวงกันเพื่อพูดคุยกัน “แสดงความเห็นออกมาทีละคน” “คุยกันเรื่องที่ทำในวันนั้น เรียงไปตามลำดับชื่อ” แต่ว่าเด็กที่มีชื่ออยู่ลำดับท้ายๆ เรื่องที่จะพูดก็ไม่ค่อยมีเหลือแล้ว  ถ้าเป็นเรื่องที่พูดกันไปแล้วก็ไม่ต้องพูดเนื้อหาก็ได้”

ตอนนั้นรุ่นที่ 2 มีกันอยู่หลายคน และยังเด็กกว่ารุ่นที่ 1 ด้วย

เพราะฉะนั้นแล้วจึงมีการกำหนดกฏจำนวนมากขึ้นมา

ยามาดะ มารินะ

“รุ่นที่ 2 ยังเด็กกันอยู่ก็เลยวุ่นวายน่ารำคาญมาก แล้วก็ถูกโกรธหลายครั้งด้วย “เรามาทำตัวให้ไม่โดนว่ากันเถอะ” พวกเราก็เลยมีกฏที่เข้มงวดกันขึ้นมาเรื่อยๆ ค่ะ มีเด็กบางคนที่วางกล่องข้าวเอาไว้ในห้องแต่งตัวไม่ยอมเอาไปทิ้ง ก็เลยมีการกำหนดกันว่าต้องเขียนชื่อตัวเองไว้ที่กล่องข้าวด้วย”

ตอนประชุมเพื่อทบทวนเรื่องที่ทำกันก็ห้ามนั่ง ทุกคนต้องยืนจดโน๊ต

มีอยู่ครั้งนึง มีคนยกประเด็นเรื่องที่มีเมมเบอร์มาแสตนด์บายช้า ก็มีประกาศมาติดที่ห้องแต่งตัวว่าให้มาแสตนด์บายรอก่อน 2 เพลง

“มีเมมเบอร์บางคนที่รู้สึกอึดอัดอยู่ด้วย” แต่ว่าด้วยความเข้มงวดที่มีร่วมกัน ทำให้พวกเธอที่แม้จะอายุน้อยกว่ารุ่นที่ 1 สามารถแข็งแกร่งขึ้นได้

อากิโยชิ ยูกะ นึกถึงเรื่องราวในอดีต

“เพราะว่ามีรุ่นพี่จากรุ่นที่ 1 ที่ขอพักงานไป 5 คน ทำให้มีคนเหลือน้อยลง ก็เลยมีการรับรุ่นที่ 2 เข้ามาค่ะ ตอนนั้นสต๊าฟก็บอกว่า “ในหนึ่งวันต้องจำท่าเต้นและตำแหน่งยืนให้ได้ 4 เพลงนะ” ….เรื่องแบบนี้ทำไม่ได้แน่นอนใช่ไหมล่ะคะ พอได้ DVD การแสดงโคเอ็นมา ระหว่างที่ดูก็เห็นท่าเต้นของรุ่นพี่อยู่หรอก แต่ตำแหน่งยืนใครอยู่หน้าอยู่หลังนี่ดูไม่ออกเลยค่ะ

แล้วพอวันต่อมาทั้งๆ ที่ยังจำไม่ได้แม้แต่เพลงเดียว พอไปที่เธียเตอร์ อิโต้ ไรระจัง อุเอะโนะ ฮารุกะจังก็จำมาได้ด้วยค่ะ ยิ่งกว่านั้น กลุ่มเด็กที่โตกว่าก็ช่วยสอนให้ชั้นที่ยังจำไม่ได้ ถึงแม้ว่าเราจะมีเรื่องที่ขัดแย้งหรือถกเถียงกัน แต่ทุกคนก็พยายามกันอย่างสุดชีวิต คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แม้จะทะเลาะกันบ่อย แต่พอเราผ่านมันมาได้ก็เหมือนกับเป็นการสร้างสายสัมพันธ์ขึ้นมาค่ะ ทุกครั้งที่มีเรื่องอะไรก็จะมาคุยกัน ถึงจะมีคนไม่ได้เอาข้าวกล่องไปทิ้งจนมีกฏที่น่ารำคาญขึ้นมา แม้จะเป็นชั้นเองชั้นที่ไม่ได้เอาข้าวกล่องไปทิ้ง แต่ทุกคนก็ยังพากันวิ่งไปข้างหน้าตลอด”

รุ่นที่ 1 ที่ต่างคนต่างไม่แสดงความเห็นออกมา และ รุ่นที่ 2 ที่ทุกคนเป็นทั้งเพื่อนและคู่ปรับไปพร้อมๆ กัน

ช่วยกันสร้างโลกในแบบของตัวเองขึ้นมา และก้าวไปข้างหน้า

ทว่า เรื่องที่ใหญ่จนทำให้จิตใจของเหล่าเด็กสาวต้องหวั่นไหวกำลังค่อยๆ ใกล้เข้ามา